Wszystko może stać się mitem – stwierdza Roland Barthes. Doprecyzujmy: wszystko to, co jako uczestnicy kultury zmitologizujemy. Niniejszy numer „Pracowni Kultury” jest efektem poszukiwań tego, co współcześnie wynosimy do rangi mitologii, tego, co z różnych względów staje się nośnikiem znaczeń.

Autor poprzez analizę strukturalną, szuka podobieństw i różnic pomiędzy opowieściami ajtiologicznymi a współczesnymi miejskimi legendami. Porównanie jest możliwe dzięki wykorzystaniu wyznaczników z powodzeniem używanych w przypadku opowieści wierzeniowych przez takich badaczy jak Ewa Kosowska i Mirosław Marczyk.

Tekst stanowi odpowiedź na pytanie o to, w jaki sposób funkcjonują postaci aniołów w obrębie kultury popularnej, ściślej zaś mówiąc – w powieściach fantasy. Do omówienia zagadnienia wybrałam powieść Kłamca Jakuba Ćwieka.

Postać wiedźmina stworzył polski pisarz Andrzej Sapkowski. Geralt po raz pierwszy pojawił się na łamach miesięcznika „Fantastyka”. Od tamtej pory wydano osiem książek, które razem tworzą sagę o wiedźminie, oraz dwa zbiory opowiadań.

Tekst omawia zagadnienie inspiracji artystycznej oraz przerabiania starożytnych mitów (greckich i skandynawskich). Autorka proponuje bowiem rozróżnienie między niezobowiązującym zaczerpnięciem pomysłu i dostosowaniu go do wymyślonej fabuły od ingerowania w treść mitu w celu jego twórczego przekształcenia.

Przestrzeń domowa jest typem przestrzeni najbardziej chyba codziennym. Co więcej – co wykazały badania terenowe przeprowadzone przeze mnie na obszarze Rudy Śląskiej i Bujakowa – jest ona nośnikiem wielu znaczeń, które w niniejszym tekście staram się omówić.

W swoim artykule, autorka podejmuje kwestię resztek i ich miejsca w życiu człowieka. Pozornie niepotrzebne elementy, odpady, towarzyszą nam bowiem nieustająco.

Celem artykułu jest naświetlenie problemu dotyczącego „nazwania na nowo” kobiety, odrzucając wszelkiego rodzaju mity i stereotypy na jej temat. Autorka w nawiązaniu do teorii „płynnej nowoczesności” proponuje stworzenie na nowo definicji  kobiety.